راه گـم بود، اگر نـام و نـشان تو نبـود            اگـر آن دیـدۀ بـر مـا نـگـران تو نـبـود

كـوه بـیـداد ز بـنـیـاد نـمـی‌‏شـد ویـران            اگر از خـشم، نهـیب تو، تكان تو نبود

ریشه آنچه نبـاید، كه ز جا بر می‏‌كند؟            اگـر امـیـد، به بـازوی تـوان تـو نـبـود

چه كسی راه، به دنیای كرامت می‏‌جست            اگـر انـوار دل فـیـض‌رسـان تو نـبود؟

جامۀ نو، كه بر این ملك كهن می‏‌پوشید؟            آه... ای پیـر، اگر بخت جوان تو نبود

پـای تـردید به دل‌های كـسان وا می‌‏شد            نام محـبـوب، اگـر وردِ زبـان تو نـبود

مأمنی یافت سخن‌های خوش اهل طریق            كه در اظهار، به جز طرز بیان تو نبود

آنچه گفتی و بر آن زد دل ما، مُهر قبول            حرف حق بود، فقط حرف دهان تو نبود

هـسـتی‏‌ات بود بـرازنـده سیـر ملكـوت            این جهان گرچه جهان بود، جهان تو نبود